Bir mektebin mezun olan talebesi tarafından Taksim abidesi önünde yapılan merasime İstiklâl marşile başlandığı esnada oradan geçen ve hattâ merasimi seyredenlerden bazılarının şapkalarını çıkarmadıklarını ve yürümekte devam ettiklerini gördüm. Bunlar arasında iki posta müvezziininde bulunması büsbütün hayretimi ve teessüfümü celbetti. Millî benliğimizin bu derece saygısız ve alâkasızlıkla karşılanması insanı cidden müteessir ediyor. Bu hale bir çare bulmak için bütün neşir vasıtalarımızla telkinde bulunmalıyız.
Hakver, Akşam, 25 Temmuz 1940, s. 3
Ülkemizde hoşgörünün uzun bir geçmişi yoktur; kişilerimiz genellikle hoşgörüsüzdür.
İsmet Paşanın mektubu bana bir istiklâl marşı yapmak ilhamını verdi. Ve şunu yazdım ve besteledim
Dünkü söz mecramıza girelim: Tenkid; bir mevzuun ayıb ve kusurlarını sayıp dökmek değildir, demiştik.
İşte Akifin -sözün zıddını murad etmek yolu ile- bize, pek edibane olarak, anlattığı gibi tenkid; göze kestirdiğimiz bir hedefe karşı doludizgin hücum etmek ve hasmımızın faziletlerini, bir yıldırım şuaile eritip mahveylemek mânasına gelmez.
Zaman zaman hatırlarım: Atatürk devrinde yıldızı parlayan ve ondan sonra parlamaya devam edip 10 yıl evvel en son haddine varan bir devlet adamı,
“… Şüphe yoktur ki o milliyetçi değildi ve benim gibilere karşı beslediği gayz de milliyetçi olduğumuz içindi.
“Bülbül” ve “İstiklal Marşı” bu ölüm kalım günlerinin, Safahat’a kattığı destan parçalarıdır. Ve o günün bir daha yaşanmaz macerasının kelam anıtları...
Zindeliğin en üstün derecesinde bulunan Türkiyede Türk milletinin maneviyatının mümessili olan marş...
Bâzan imanla haykırır: İstiklâl savaşında doğacak hürriyet ve istiklâlin müjdecisi olarak...