İstiklâl Marşımızın Psikanalizi

Her milletin bir “millî marş”ının olması teamül haline gelmiştir. Milletçe saygı duyulan, ayakta dinlenen marşdan bir kısmı hükümdara övgü mahiyetindedir. Bir kısmı kahramanlık şarkıları söyler. Şöyle bir bakalım, meselâ İngilizler 

 

“God bless the Quinnl" (Tanrı Kraliçeyi korusun)  

derken Fransızların Merseillaise'i

 “Allons les enfants de patrie
Le jour de gloire est arrivé" (Haydi vatan evlâtları,Zafer günü geldi)

demektedir. Bir zamanların Almanyası,

“Deutschland Deutschland über alles" (Almanya, Almanya, sen herşeyin üstündesin) 

diye elindekini avucundakini kaçırdı. Şimdi ol saltanatın yerinde yeller eser, bu marşın da sadece bestesi kaldı, güftesini bilen bile yok. 

Bizim Millî Marşımız İstiklâl mücadelemizi, o tarih­lere sığmayan destanı terennüm ettiği içindir ki “İstiklâl Marşı” diye adlandırılmıştır. Mehmet Akif'in kaleminden, ama bu büyük milletin "kollektif alt şuurundan" fışkırmıştır. Hepimizin, herkesin malıdır. Bu sebeple Mehmet Akif İstiklâl Marşını Safahat'ına almamış, “Kahraman Ordumuza" ithaf etmiş, verilen mükâfatı da kabul etmemiştir. İnsanların, fertlerin alt şuurları olduğu gibi ailelerin, daha geniş manâda milletlerin, belli bir kavmin, bir ırkın, v.s. kollektif alt şuurları vardır. Çok derinlere işlemiş olan kollektif, müşterek alt şuur muhtevası o milletin her ferdi için aynı, en azından birbirinin benzeri olan davranış örneklerini, “engramları” ihtiva eder ve zamanı gelince topyekûn fışkırma halinde kendini gösterir, İstiklâl Mar­şımız böyle bir zamanda Mehmet Akif’in kaleminden patlayan, fışkıran bir volkan, bir indifadır. 

Sèvre muahedesi ile vatan parçalanmış, yer yer işgale uğramış, güzel İzmir Yunan işgali altında inle­ mekte, bununla da doymayan müstevli vatanın harîm-i ismetine uzanmış, Ankaraya doğru yürümekte ve Büyük Millet Meclisinde merkez-i hükümetin Ankara’dan da nakli müzakere edilmekte. 

Korkma! Sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak. 
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak. 
0, benim milletimin yıldızıdır, parlayacak.
0. benimdir; o, benim milletimindir ancak!' 
 
 
diyen istiklâl Marşımız, o karanlık günlerde bile ümitsiz­liğe kapılmamamızı, al sancağımızın aslâ sönmiyeceğini, milletimizin yıldızı olarak daima parlayacağını haykırmaktadır. Sonra döner, bayrağa, Hilâl’e hitabeden 
 
 
Çatma, kurban olayım, çehreni ey nazlı hilâl. 
Kahraman ırkıma bir gül!.. Ne bu şiddet, bu celâl? 
Hakkıdır, Hakka tapan milletimin istiklâl. 
 
Bizzat Hilâl’in, bayrağın da, bu kara günde çehresini çatmaya, nevmîdîye hakkı yoktur; bu kahraman millete, kahraman Türk kavmine gülmesi, güvenmesi lâzımdır, öyle yapmazsa onun için dökülen kanlarımızı da helâl etmeyiz. Zira, Hakka tapan bu milletin elbette istiklâl hakkıdır. 
 
 
Ben ezelden beridir hür yaşadım hür yaşarım. 
Hangi çılgın bana zincir vuracakmış? Şaşarım. 
Kükremiş sel gibiyim, bendimi çiğner aşarım. 
Yırtarım dağları, enginlere sığmam, taşarım. 
 
Orta Asya’dan demir dağları eritip çıkan, Avrupanın göbeğine kadar ilerleyip devletler, imparatorluklar kuran, cihana sığmayan bu milletin zincire vurulması gibi gerçekten çılgınca bir fikre kapılan varsa ona sesle­nen istiklâl Marşı, 
 
Garbın âlâkını sarmışsa çelik zırhlı duvar; 
Benim iman dolu göğsüm gibi serhaddim var. 
Ulusun, korkma! Nasıl böyle bir imânı boğar, 
“Medeniyet'' dediğin tek dişi kalmış canavar? 
 
mısraları ile asırlardır bu millete şırınga edilmek istenen batı hayranlığı ve aşağılık duygusundan sıyrılıp kurtulmamız gerektiğini ifade ediyor. Adına “medeniyet” denen garp teknolojisinin "tek dişi kalmış canavar"dan başka bir şey olmadığını, “iman dolu göğsümüz gibi serhaddimize" çarparak parçalanmaya elbette mahkûm bulunduğunu haykırıyor. 
 
Arkadaş, yurduma alçakları uğratma sakın;
Siper et gövdeni, dursun bu hayâsızca akın.
Doğacaktır sana va’dettiği günler Hakkın,
Kimbillr, belki yarın, belki yarından da yakın.
 
Büyük Millet meclisindeki karamsarlık yerini ümide terketmektedir. Mustafa Kemâl Paşa, Meclis salâhiyetle­ rini de kendinde toplayarak Başkumandan tayin edil­ miştir. Büyük taarruz başlamaktadır. Mehmetçik gövdesini bu hayâsız akına siper etmiş, onu sadece durdurmakla kalmamış, geldiği yere kadar kovmaya başla­mıştır bile... 

Geldiği yer ki, Çanakkale’dir, İzmir’dir, Ege sahilleri­ dir. Her karışı şehit kanı ile sulanmış, her zerresinde şehit kemiği yatan mubârek topraklardır... 

Bastığın yerleri “toprak" diyerek geçme, tanı! 
Düşün altındaki binlerce kefensiz yatanı.
Sen şehid oğlusun, incitme yazıktır atanı. 
Verme, dünyaları alsan da bu cennet vatanı. 
 
Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda?
Şühedâ fışkıracak, toprağı sıksan şühedâ!
Canı, canânı. bütün varımı alsın da Hüdâ, 
Etmesin tek vatanımdan beni dünyada cüda. 

Ve, sonra Cenâb-ı Mevlâya yakarma; 

Ruhumun senden İlâhi, şudur ancak emeli: 
Değmesin mâbedimin göğsüne nâmahrem eli. 
Bu ezanlar -ki şehâdetleri dînin temeli- 
Ebedî yurdumun üstünde benim inlemeli. 
 
O zaman vecd ile bin secde eder varsa taşım; 
Her cerihâmdan İlahî boşanıp kanlı yaşım. 
Fışkırır rûh-ı mücerret gibi yerden naaşım! 
O zaman yükselerek arşa değer belki başım. 

Artık Millî Mücahede bitmiş, zafer şarkıları söylenmekte, vatanın her köşesinde şanlı bayrağımız, nazlı hilâlimiz tekrar dalgalanmaktadır. Yunanlı İzmir den denize dökül­müş. İstanbul’daki müstevliler bayrağımızı selâmlıyarak geldikleri yere çekip gitmişlerdir. Akif, hayır, Akif değil, millet milletin şuuru, alt şuuru, bedeni, ruhu, hepsi bir­den tekrar hilâle döner ve İstiklâl Marşımızı şöyle noktalar: 

Dalgalan sen de şafaklar gibi ey şanlı Hilâl! 
Olsun artık dökülen kanlarımın hepsi helâl! 
Edebiyyen sana yok. ırkıma yok izmihlâl. 
Hakkıdır, hür yaşamış bayrağımın hürriyet. 
Hakkıdır Hakka tapan miletimin istiklâl. 
 
Bu, öylesine milletin malı bir destandır ki, 1 Mart 1337 (1921) günü Büyük Millet Meclisinde Hamdullah Suphi Bey tarafından okunup ayakta dinlenir ve alkışla­nırken Mehmet Akif bu tezâhüratı hiç de üstüne alınma­mış, bir kenarda, başı önüne eğik vaziyette durmuş, kalmıştır. Bu sahneyi, o büyük günün tek canlı şahidi Muhterem Celâl Bayar anlatırken aynı heyecanı ben de duydum, sanki o günleri beraberce yaşadık. 

Akif, son günlerinde, hasta yatağında yatarken ken­disine İstiklâl Marşı için “Acaba yeniden yazılsa daha iyi olmaz mı?” diye bir sual sorulmuş. Akif’in cevabı, bu marşın neyin destanı, neyin mahsûlü olduğunu anlata­cak bir vecizedir: 

"Allah bir daha bu millete bir istiklâl marşı yazdırmasın!”

Prof.Dr. Ayhan Songar, Türk Edebiyatı, Mart 1983, s. 11-12

 

 

 

MEDENİYET DENİLEN TEK DİŞİ KALMIŞ CANAVAR!

Ebedi şair Mehmed Akif’e behemehal gerilik isnad eylemek istiyen muarızları...

Zonguldaklı bir gencin asil heyecanı

Zonguldaklı, tanımadığım bir gençten bir mektub aldım. Bana hitab eden yazısını “Çelikel lisesinden Zeki Kandemir” diye imzalayan bu genç diyor ki:

“Zonguldakdayım. Hergün güneş gurub ederken bir manga asker, başlarında komutanları olduğu halde hükûmet konağı önünde bayrak merasimi yapıyorlar...

SÖYLEYİNİZ BAKALIM?..

İstatistikler 1914-1918 dünya savaşının 23 milyon insana mal olduğunu gösteriyor. Bunun içinde yalnız ölenler yok...

Millî tasarruf ve Halk edebiyatı

İstiklâl marşını yapan şair (Hakkıdır hakka tapan milletimin istiklâl) tarzında yani kendi diliyle konuşurken...

Dün ve Bugün!

Hepsi, Türk İstanbulda, Fransız milli bayramını kutluyorlar ve hepsi, Türk İstanbulda, Fransız bayrağını selâmlıyorlar...

Sinemada istiklâl marşı çalınırken ayağa kalkılır mı?

Sinemalarda aktüalite filmi gösterilirken, bazan birkaç kere istiklâl marşı çalındığı oluyor. Her seferinde ehalinin yarısı ayağa kalkıyor. Kalkmıyanlara da ihtarlarda bulunanlar oluyor.

Bu ezanlar -ki şehadetleri dinin temeli-

Gazetenin tarihinin 1940 olduğunu, Türkiye Cumhuriyeti’nde Ezan-ı Muhammedî’nin  1932’den 1950’ye kadar okutulmadığını düşünürseniz İstiklâl Marşı’nın niçin “parçalanmak suretiyle” sansür edildiğini anlamak zor olmaz.